De dag dat ik het hoorde

Goedemorgen!

Ik ben nu een paar uurtjes wakker en omdat ik vanavond naar mijn vriend ga om samen te koken dacht ik: laat ik nu maar vast een blog posten want ik denk dat ik vanavond geen tijd meer heb. Ik ben nu sinds 3 dagen begonnen met bloggen en ik merk dat ik het erg fijn vindt om bepaalde gebeurtenissen en gevoelens van mij af te schrijven. Vandaag wil ik graag met je delen hoe ik te horen kreeg dat mijn zusje leukemie had en wat dat met mij deed.

Afgelopen Januari heb ik, net als de rest van mijn familie, te horen gekregen dat mijn jongste zusje leukemie heeft. Dit kwam voor mij echt totaal uit het niets en het is in 1 dag dan ook erg snel gegaan. In de ochtend is ze naar de huisarts gegaan met klachten zoals: puntbloedinkjes, koorts, vermoeidheid en moeite met naar de wc gaan, waarna de huisarts haar heeft doorverwezen naar het ziekenhuis in de buurt. In het ziekenhuis is bloed afgenomen en is geconstateerd dat ze ALL (acute lymfatische leukemie) heeft. Ze is toen met de ambulance naar een specialistisch kinder oncologisch ziekenhuis gebracht waar de behandeling direct is begonnen. Mijn vader is met haar mee gegaan en mijn moeder is naar huis gekomen om het aan mijn andere zusje en aan mij te vertellen. Dit was richting het einde van de middag.

Toen mijn moeder binnenkwam en ik zo lang al niks had gehoord voelde ik direct dat er iets mis was. Toen ik dan ook daadwerkelijk het woord “leukemie” voorbij hoorde komen voelde het alsof heel mijn wereld instortte en de rest van het verhaal ging compleet langs me heen. Ik begon te gillen, te schreeuwen en te huilen en ik kon niet anders dan “nee” roepen. Ik was verdrietig, boos, gebroken en vooral heel bang. Ik had het gevoel dat iemand mij een dreun op mijn hoofd had gegeven en er vervolgens een vrachtwagen zo’n 10 x over mij heen was gereden. Ik had ontzettend veel pijn in mijn hart (het gevoel alsof je hart is gebroken) en ik heb mij denk ik nog nooit zo onzeker, verdrietig, bang, angstig, emotioneel en hulpeloos gevoeld. Na dit verschrikkelijke nieuws gehoord te hebben zijn mijn moeder, mijn zusje, mijn vriend en ik naar het ziekenhuis toe gereden. Dit was een rit van een uur en de meeste helse autorit die ik ooit heb meegemaakt. Het voelde allemaal als een soort droom en ik zat echt te wachten op het moment dat iemand mij zou vertellen dat dit een grap was. Helaas gebeurde dit niet.. Toen wij bij haar aankwamen en ik haar zag liggen kreeg ik direct het gevoel dat ik sterk moest blijven en niet mocht huilen omdat ik haar anders nog verdrietiger liet voelen dan ze al was. Dit is gek genoeg ook gelukt, ik heb bij haar geen traan gelaten.

De dagen erna kreeg ik pas echt het besef dat mijn zusje heel ziek is. Waar ik mezelf steeds nog groot kon houden omdat ik vol door ging op de automatische piloot merkte ik na een week dat het met de dag zwaarder werd om sterk te blijven. Aan de ene kant wou ik sterk zijn voor mijn zusje en verzamelde ik alle energie om naar haar toe te gaan en zelf niet te huilen, maar aan de andere kant was ik kapot van de slapeloze nachten en alle zorgen. Ik kon gewoon echt niet meer en de onzekerheden groeide met de dag.

Dit was kort samengevat hoe ik te horen kreeg dat mijn zusje leukemie had en wat dit met mij deed. Ik heb het stukje zo’n 5x opnieuw getypt omdat ik het steeds niet goed genoeg vond en het gevoel had dat ik niet al mijn emotie erin heb gelegd. Om eerlijk te zijn is dit ook precies mijn struggle in het dagelijks leven. Soms heb ik in mijn hoofd een verhaal zitten en weet ik precies hoe ik het wil vertellen en dan is het moment daar en komt het er helemaal niet uit hoe ik wil. Ik denk dat dat nu vooral komt door alle stress en onzekerheden, soms werkt mijn hoofd gewoon niet helemaal mee en ben ik er met mijn gedachten niet bij.

Op dit moment gaat het gelukkig een stuk beter met me en ik zal binnenkort een stukje schrijven over hoe ik de afgelopen 6 maanden heb ervaren en hoe ik uiteindelijk ervoor heb gezorgd dat ik mij beter voelde.

Ik hoop dat je wellicht steun kan halen uit mijn verhaal en misschien staat bij jou deze dag ook nog wel op je netvlies geprint. Toch merk ik dat ik het fijn vind erover te schrijven, misschien werkt dit voor jou ook wel?

Liefs,

Lisa